Serveti Fünun Edebiyatı

  

 Serveti Fünun Edebiyatı, Osmanlı İmparatorluğu'nda 19. yüzyılın sonlarında ortaya çıkmış bir edebi akımdır. "Servet-i Fünun" terimi Arapça kökenlidir ve "Bilimlerin Zenginliği" anlamına gelir. Bu edebi akım, Tanzimat Dönemi'nin etkisi altında gelişmiş olup, Batı edebiyatı ve düşüncesinden etkilenmiştir.

    Serveti Fünun Edebiyatı, geleneksel Osmanlı edebiyatından ayrılarak modernizmi ve bilimsel düşünceyi benimsemiştir. Akımın önde gelen temsilcileri arasında Tevfik Fikret, Recaizade Mahmut Ekrem, Halit Ziya Uşaklıgil ve Ahmet Rasim gibi yazarlar bulunmaktadır. Bu yazarlar, eserlerinde daha önce görülmemiş bir dikkatle detayları işleyerek, insan psikolojisine ve toplumsal değişime odaklanmışlardır.

    Serveti Fünun Edebiyatı, dili ve üslubuyla da dikkat çekmiştir. Akımın yazarları, eserlerinde daha özgür bir dil kullanmış, Osmanlı Türkçesi'ndeki ağırlıklı Arapça ve Farsça kelime kullanımını azaltarak, daha çok Fransızca ve İngilizce kelimeleri tercih etmişlerdir.

    Ancak, Serveti Fünun Edebiyatı, dönemin siyasi ve toplumsal yapısına uyum sağlayamayarak eleştirilere maruz kalmıştır. Yazarları, toplumun bazı kesimleri tarafından Batılılaşmaya aşırı eğilimli olmakla suçlanmıştır. Bununla birlikte, Serveti Fünun Edebiyatı, Osmanlı edebiyatında önemli bir dönüşümü başlatmış ve modern Türk edebiyatının temellerini atmıştır.